روایت تاریخی

امام علیه‌السلام به خیمه‌ها برگشتند و قبل از وداع پایانی[1] فرمودند: ابْغُوا لِي ثَوْباً لَا يُرْغَبُ فِيهِ أَجْعَلْهُ تَحْتَ ثِيَابِي لِئَلَّا أُجَرَّدَ مِنْه؛ لباسی برايم بياوريد كه كسي رغبت نكند آن را بدزدد؛ مي‌‌خواهم زير لباس‌هايم بپوشم. شلواری براي حضرت آوردند كه كوچك و تنگ بود و امام علیه‌السلام فرمودند: لَا ذَاكَ لِبَاسُ مَنْ ضُرِبَتْ عَلَيْهِ الذِّلَّة؛ نه اين لباس را نمي‌خواهم؛ لباس ذلّت است. لباس دیگری آوردند و حضرت با خنجر چند جای آن را سوراخ کردند که کسی رغبت به دزدیدن آن نکند و آن را در زیر لباس‌هایشان پوشیدند.[2]

نکته: چرا بعضي از جوانان ما لباس‌‌هاي تنگ آن چناني و تحريك كننده مي‌‌پوشند. چرا بعضي از زنان و دختران و خواهران ما هزينه مي‌‌كنند كه حتماً لباس و مانتوهايشان، اندامي و کوتاه باشد؟ آیا مقصّر من و شما نیستیم كه به اين جوان‌‌هـا نگفتيم كه امام علیه‌السلام در لحظات و دقايق پایانی عمر مباركشان چنين درس بزرگي به ما داده‌اند و شك نكنيد كه اگر از اين نگفتن‌‌ها و كوتاهي‌‌هاي ما انحرافي براي جوانان صورت بگيرد، بايد قيامت جواب بدهيم. همۀ تقصيرها را به گردن جوان‌‌ها نياندازيم. من و شما و شنوندگان ما پيش‌تر و بيشتر از آنكه نيازمند گريه بر امام حسين علیه‌السلام باشيم، محتاج هستيم كه اين مطالب به ما گوشزد شود تا راه درست زندگي كردن را ياد بگيريم. انقلاب عاشورا  پُر از اين نكات آموزنده است؛ ولي‌ به توجّه و دقّت بيشتر نياز دارد.

پیراهن حضرت ابراهیم علیه‌السلام

بعد از پوشیدن آن زیرجامه، امام علیه‌السلام پارچه دست بافی طلب و آن را هم پاره کردند و به تن پوشیدند تا شايد بعد از شهادتشان كسي رغبت نكند این‌ها را بدزدد.[3] احتمالاً این همان پیراهن حضرت ابراهیم نبی است که در صفحات ۴۵ جلد ۲۲ بحارالأنوار و ۳۸۵ خصایص الحسینه آمده که حضرت زهرا سلام الله‌علیها چند روز قبل از شهادتشان آن را به حضرت زینب دادند و فرمودند: وقتی که برادرت حسین علیه‌السلام این پیراهن را از تو خواست بدان که ساعتی بیشترمهمان تو نیست و سپس به بدترین حالت به دست اولاد زنا کشته خواهد شد.

نکته: شگفتا از این دقّت نظر و رعايت عفّت و حيا! امام علیه‌السلام حتي براي آن زمانی هم كه زنده نيستند پيش‌بيني و پيشگيري مي‌‌كنند كه بدنشان عريان نشود. ایشان كه خُزَّان العِلم الهي بودند و مي‌‌دانستند كه بعد از شهادتشان ملعوني به نام أَبْجَرُ بْنِ كَعْب یا  بَحْرُ بْنِ كَعْب حتّي به اين كهنه پيراهن هم رحم نمي‌كند و آن را مي‌‌دزدد، پس دو چيز مي‌‌خواهند بفرمايند: ۱. مي‌‌دانم عريان مي‌‌شوم؛ امّا تكليف از من ساقط نمي‌شود. ۲. درسي باشد براي امروز من و شما. امّا دريغ و افسوس افراد معدودی هستند با اينكه مي‌‌دانند ممكن است نامحرم در حال نگاه کردن باشد و فيلمبرداري مي‌‌شود و نامحرم می‌ببيند، عریان شده و مثلاً عزاداري و سينه‌زني مي‌‌كنند و بدتر، گاهی تأكيد مي‌‌كنند كه حتماً همه بدن‌هايشان را عريان كنند وگرنه ...! هر قدر هم مراجع و علماي ما فرياد مي‌‌زنند و گلايه مي‌‌كنند و تذكّر مي‌‌دهند، گوش نمي‌دهيم! اي كاش فرصت بود كه تك‌تك صحبت‌‌ها و كردارهاي امام علیه‌السلام و اصحاب را اینگونه بررسي کرده و مصداق‌‌هاي امروزي آن را پيدا می‌کردیم.